Ledia Dushi (e lindur më 1978) është shkrimtare, përkthyese dhe akademike shqiptare. Ajo ka studiuar Gjuhë dhe Letërsi Shqipe, dhe mban titullin e doktoraturës në etnologji dhe folklor nga Instituti i Antropologjisë Kulturore dhe Studimeve të Artit në Akademinë e Studimeve Albanologjike, ku dhe aktualisht punon. Studimi i saj akademik fokusohet në folklor dhe rite fetare, veçanërisht rite të varrimit në Shqipërinë e veriut.
Dushi njihet më së miri për punën e saj si poete. Veçanërisht, ajo shkruan në Gegërisht, dialekt i përdorur në vendlindjen e saj, Shkodër.
Libri i saj i parë me poezi, Ave Maria bahet lot, u publikua në vitin 1997. Vitin në vijim, ajo mori çmimin për librin më të mirë debutues nga Ministria e Kulturës në Shqipëri. Kjo u ndoq nga përmbledhje tjera me poezi në vitet 1999 dhe 2009.
Së fundi, ajo ka publikuar përmbledhjet N`nji fije t`thellë gjaku (2019) and Femna s`asht njeri (2020). Një përmbledhje e saj me poezi është përkthyer në gjuhën angleze në vitin 2019 me titullin “Rain in the Dark” (Shiu në Errësirë)
Ledia Dushi (born 1978) is an Albanian writer, translator and academic. She studied Albanian language and literature, obtaining a doctoral degree in ethnology and folklore from the Institute of Cultural Anthropology and Art Studies at the Academy of Albanological Studies, where she actually works. Her academic research focuses on folklore and religious rites, particularly burial rites in northern Albania.
Dushi is best known for her work as a poet. Notably, she writes primarily in Gheg Albanian, the dialect used in her native Shkodër .
Her first book of poetry, Ave Maria bahet lot, was published in 1997. The following year, it was awarded the Albanian Ministry of Culture‘s prize for best debut book. This was followed by two more collections in 1999 and 2009.
Most recently, she has published the collections N`nji fije t`thellë gjaku (2019) and Femna s`asht njeri (2020). A collection of her poetry translated into English was published in 2019 under the title Rain in the Dark.
Poezi në anglisht dhe shqip
Ledia Dushi
1.
it will be in March
the grass will sparkle
in stringed up ties of rain
till the glinting is over
it will become night
to go out wrapped headed
cloaked in this foggy shroud
hurling dreams into foreheads
before the final veil
to tear down all deplumed
into some veil of immolation…
nothing rises out of water
silence numbs our eyes
so that we can’t see
how smooth the grass can be
to slide our way to March
how its path
leads you to the Sky
slams you knocks you down
burns you in the rush
to none other than a Human
ka me kenë mars
e bari ka me shndritë
ndër fije t’lidhuna shiu
deri t’kryhet vezullimi
ka me u ba natë
për me dalë kryepështjellun
n’mjegull shtjellë humbimi
ballit me i lëshue andrra
përpos shtrojes s’mbrame
me u këputë pendazhgulun
n’ndoj shtroje flijimi…
prej uji asgja s’vjen
heshtja na i heqë sytë
e nuk na len me pa
si rrëshqitet n’bar
kur don me kalue n’mars
e shtegu për atje
të ndih për kah Qielli
t’ligë t’plas përtokë
tue t’shti djegën
veç për ndoj Njeri
2.
canto…
I`ve been dreaming of me holding onto two falcon feathers nearly falling
nearly in ramble nearly in the white of a nightly moon covering my head
i sing a few songs sing a few songs that sprout of a place deeper than the inside
dreamily i hold on to names women names and to sung women
women ill with a dark illness wet illness falling off the tree
and the moistened invite her to languish circling in flare
been dreaming of myself hanging onto two floating feathers in the air
eye to eye with a falcon
kangë…
kam andrrue se mbahem n’dy pendë fajkoi e thuejse lëshohem
thuejse n’jerm thuejse n’t’bardha me kryet mbuluem nji hane t’përnatun
them do kangë them do kangë që vijnë prej dikah ma fort prej mbrendë
andrrueshëm mbahem ndër emna emna grash e grash ndër kangë
grash me sëmundë me sëmundë t’errët me sëmundë t’langët që këputen nën pemë
e t’njomtit i thërrasin n’dergjë tue rrotullue flakë
kam andrrue se mbahem n’ajrí n’dy pendë ndër duer pezull
sy ndër sy me nji fajkue…
3.
the language is dead and useless
to what the Soul since the beginning of time
keeps locked since immense eternity
the sky’s no secret he’s undisclosed
everyone’s a temple of themselves
standing under Thee who springs from above
their ears ought to hear their Souls ought to shine drawn in delirium and essences
enlightened by each and every cosmic blast
and you hang on you hang on you hang on
nearly falling you hang on to a thread of blood
in the air in the air staring at the sky of talking stars
aloft you stand in the air on a deep thread of blood
gjuha asht e vdekshme e pavend
për çka Shpirti qysh n’krye t’herës
mban ndry, ç’prej përtejes s’pa-anë
qielli nuk asht i fshehun, por i pazbërthyem
sekush asht timpulli i vetes s’vet
e rrin nën Ty që vjen s’nalti
e ka veshë me t’ndi, Shpirt me zdritë
meh n’jerme e esenca,
këndellun n’secilen trandje kozmike
e mbahesh e mbahesh e mbahesh…
thuejse tue ra mbahesh n’nji fije gjaku
n’ajrì n’ajrì syngulun n’qiell yjesh qe t’flasin
s’nalti rrin n’ajrì n’nji fije t’thellë gjaku
