Darko Cvijetić 11.1.1968. (Ljubija Rudnik), kazališni redatelj
Piše pjesme, eseje i kratke priče :
NOĆNI GORBAČOV, 1990. Književna omladina Srbije, edicija Pegaz, Beograd
HIMENICA, 1996. Književna omladina Srbije, edicija Raskršća, Beograd
MANIFEST MLADE BOSNE. 2000. Prometej, Novi Sad
PASSPORT FOR SFORLAND, 2004. Udruženje književnika Srpske, Banja Luka
MASOVNE RAZGLEDNICE IZ BOSNE, 2012. Besjeda, Banja Luka
KONOPCI S OTISKOM VRATA, 2013. Centar za kritičku misao, Mostar
MALI EKSHUMATORSKI ESEJI, 2015. Zadužbina Petar Kočić, Banja Luka, Beograd
EMOTIKONI U VIBERU, 2016. Centar Samouprava, Sarajevo
Objavljivao u LITERATURA (Ljubljana), QUORUM (Zagreb), SPLIT MIND (Split), ODJEK (Sarajevo), POLJA (Novi Sad), KORACI (Kragujevac), POVELJA (Kraljevo), REČ (Beograd), KNJIŽEVNA REČ (Beograd), POEZIJA (Beograd), ŽIVOT (Sarajevo)…
Pjesme su prepjevane na francuski, engleski jezik, njemački, slovenački, mađarski, albanski, poljski, makedonski, hebrejski i jidiš.
U POZORIŠTU PRIJEDOR je glumac, redatelj i dramaturg
Član P.E.N. Bosne i Hercegovine
Vrtlarstvo učio kod Majstora Ivana Obrenova
I GLEDAMO TAKO U NEBO KAO U SNJEGORODICU
Sedmogodišnja djevojčica Bana Alabed. sve do jučer, uz pomoć svoje majke, tvitovala je iz Alepa, iz opsjednutog grada.
Njezin tviter nalog, piše BBC, pratilo je preko 100.000 ljudi.
No, jučer je sirijska vojska ušla u taj kvart.
Njezini su tvitovi skrenuli pažnju J.Rouling, autorki knjiga o H.Poteru. BBC dalje navodi da je autorka poslala svoja djela o Poteru maloj Bani, u elektronskoj formi.
Zatim se više ne oglašava.
Ni Bana, ni BBC, ni J.Rouling, a ni H.Poter.
Niti tvita, niti glaska.
Piše se da je čovjek jedini sisavac koji ne može istodobno gutati i disati, i to zbog – preniskog grkljana (niže u grlu nego kod svih životinja).
A prenisko jest iz razloga što mu takav položaj omogućava sav spektar glasova potrebnih da bi se govorilo.
Da bi se pisnulo, a nekmoli pjevalo.
Bit će da je Banin tvit ostao Hari Poteru o grkljanu, pa ga zakrkljao. Pa je zakrkljao.
U preostalom minskom polju
Pacovi pokrivaju kuće
Darivaju se košuljama
Jer od posjekotina žive igle
S koncem u ušima
UČENJE HEBREJSKOG
Sol cvrči u glečeru.
Oko ne stari i ne osjeđuje, puno je nestareće, stajaće vode, stajaćice. Kada krv kolajući uđe u oko – to se kretajuća ulijeva u stajaću vodu, to se vodopad obrušava u jezero, to se pahulja brusi na kapi.
Tako pčela ima dva želuca.
Jedan svoj i jedan za med. Samo za med.
Pčela je nečista a med je košer.
Dvojica bila u utrobi. Blizanci.
Jedan vjerovao da života ima i nakon utrobe.
Taj vjerovao da će jednom ne samo držati usta otvorena, nego da će i jesti hranu na njih, da će pupak biti nepotreban.
Vjerovao i da će jednom izaći iz mlake vode na bolan i čist zrak, da će jednom izaći na sunčevinu i mjesečinu, da će osjetiti kišu na licu, da je toploutroblje samo privremenost, vjerovao da će upoznati Oca i Majku, da će moći govoriti a da mu voda ne ulazi u usta, da će vidjeti zvijezde koje i ne znaju da su živjele, da će mu Otac govoriti i milovati ga po glavi.
Vjerovao da će i čuti muziku, da će vidjeti ocean i čuti lišća damaranje na vjetru…
Drugi ne.
Drugi je mislio da je život u utrobi jedini i sav, da izvan blagoutrobice nema nikakvoga neba, da je unutarnjost materinih rebara jedini vrt zahumusan i zaliven.
Jednoga predvečerja iznenada, Mjesec ih je okrenuo ka izlazu.
Onaj koji je drugorođen, užasnut je čuo vrištanje prvorođenog.
Avel na hebrejskom znači ožalošćeni, “onaj koji je uplakan”
Kain se umoran dovlačio iz pustinje.
Izblanjao je cedar, ima i šaku eksera ali odnekud zna da pola križa nedostaje.
Čekrklja voda. Čekrklja mu pijesak na usta.
PRESUMPCIJE
Teta Nerma ima sedamdesetšest godina. Muža su joj ubili 1995. godine, dok je prisilno kopao rovove za Vojsku.
Teta Dostana ima sedamdesetsedam godina. Sin joj tukao po logorima ljude pa pred haškom optužnicom pobjegao u Australiju, još 1999.
Same obje. Vrata uz vrata. Popodne Dostana pređe Nermi na kavu, ponese komad pite ili šećera. Idu i u šetnju.
Zajedno plaču nad sudbinom lijepoga Antonia, meksičkog zavodnika, ostavljenog u posljednjoj epizodi predvečernje sapunice.
Na stubištu se dugo rastaju, kao srednjoškolke.
Zbog vremenske prognoze na krajevima različitih TV Dnevnika, ujutro budu različito odjevene, jedna nosi šeširić, i smiju se.
* * *
Teta Gospova ima osamdeset godina i sama je već devet.
Povremeno je čujem kako sa sobom razgovara i komentira recepte za ajvar, koji je trebalo manje ili više dosoliti u odnosu na prošlu jesen.
Drži na manjem balkonu – mrtvog goluba.
Netko ju je ubijedio da golubovi neće više dolaziti na mjesto gdje je mrtav jedan od njih. I, položila je na terasu balkona velikog, mrtvog, sivog goluba. Ne znam je li ga ubila ona ili ga je donijela odnekud već mrtvoga.
I, četvrti već dan leži, sad već ozbiljno naduven i okružen muhama.
I sve veći golub.
I sve manji balkon.
Na balkonu do teta Gospavinog, gospođa Ankica, šezdesetdevetgodišnjakinja u crnini, uzgaja tulipan u čahuri minobacačke granate, koju joj je poginuli sin donio jedne zime s ratišta.
Tek sam posljednji dan shvatio da ne šapće tulipanu u čahuri, već goluba zove – anđele dođi, ustani, evo ti zrno.
* * *
Pedesetosmogodišnja Alma nam je predavala njemački, prije rata. Vratila se u svoj stan na trinaestom katu, sama. Muž joj u Švedskoj od leukemije umro, djece nisu ni imali.
Donijela mi komad baklave na Bajram pa se raspričala nakon čaše crnog vina.
“Hut” je okrilje, raspričano maše rukama. Okućenja su “Behausungen”, ali ne nužno i stanovi u užem smislu, kako kaže Heidegger, objašnjava mi.
U logoru je silovao Miki, s četvrtog, i njemu i meni predavala dvije godine.
Jučer joj na vrata došla Mikijeva kćerkica, ima Downov sindrom.
Teta Alma, hoćete mi malo pomoći oko njemačkog, tata kaže da ga znate ko vodu, rekla joj.
Mi ćemo svi seliti pa učimo, rekla joj.
Svi sad imamo petice, veli mi ponosna.
VARROSJA E MOTRËS
Shoqën e bangës së shkollës Aidën, për herë të parë e pash, mbas luftës në vitin 2001
Jetoi në Holandë e martuar për gjermanin
Ata veç kanë vajza të rritura
I lajmëruan në fundvit se ia kanë identifikuar
Vëllain në varrin masiv
Edhe ajo varrosi disa eshtra
Herën e dytë e takova më 2005.
Sërish ia gjetën vëllain
Mandej e kanë ftuar në vitin 2008. – në varrin e sapogjetur masiv
Sërish vëllain e kanë gërmuar
Këtë 2015. Ishte e qetë dhe goxha më e vjetër
Sërish e paskan gjetur, pëshpërit dhe kthehet
Deri kur kështu, çdo katër pesë vjet?
Çfarë të bëj shoku im i shkollës, nëse vitin që vjen e gjejnë
Prapë vëllain
E në mua varri plot
Përktheu: Fahredin Shehu
ref=”http://pescanik.net/ti-i-ja-i-sledeci-rat-2/”>
