Daim Miftari lindi në Gostivar, (1979). Ka studiuar në degën e Gjuhës dhe Letërsisë shqiptare në Fakultetin Filologjik “Bllazhe Koneski” në Shkup, ku edhe ka magjistruar me temë: “Individualiteti poetik i Xhevahir Spahiut”.Ka punuar si gazetar, përkthyes dhe mësimdhënës në shkollë të mesme. Jeton në Shkup. Ndër librat e tij mund të përmendim “Tingujt e heshtjes”, (Qendra për Kulturë ASNOM, 2007), “As ëndrra për nesër”, (Shkup , 2010) “Zemjata na zborot/Toka e fjalës”, botim në maqedonisht dhe shqip (Shtëpia Botuese “Silsons”, Shkup, 2011), “Vetëm” (Logos A, Shkup, 2013), “Përtej mureve”, “Shkup, 2016.).
Për krijimtarinë e Daim Miftarit kanë shkruar studiues dhe krijues si Ahmet Selmani, Shqiptar Oseku, Lindita Ahmeti, Salajdin Salihu. Sipas akademikut Ali Aliu, ky poet është njëri ndër më të talentuarit në poezinë e sotme shqipe. Poezia e këtij autori është përfshirë në disa antologji, gazeta dhe revista letrare brenda dhe jashtë vendit dhe është përkthyer në disa gjuhë. Në prill të vitit 2017 ai ishte i ftuar në Rezidencën letrare “POETEKA – Tirana in Between 2017” në Tiranë, ku u bë pjesë e aktiviteteve kulturore atje.
Daim Miftari is born in 1979 in Gostivar, Macedonia. He holds a masters degree in Albanian language and literature at Skopje University. Currently he lives in the multilingual city of Skopje, where he has worked as journalist, translator, and teacher. A number of published books in both Albanian and Macedonian, as well as poetries translated and published in antologies, newspapers and literary magazines in Macedonia and abroad, have earned him acclamation by the literary critics. In April 2017 Miftari was granted literary residence POETEKA in Tirana, Albania.
MUND TË VIJË NJË DITË
mund të vijë një ditë kur thua
ashtu si me mllef
në djall vafshin të gjitha poezitë e mia
të shkruara e të pashkruara
sa shumë jam lodhur me to
duke e vendosur çdo fjalë me përpikmëri
në çdo fjali
si një fëmijë i përhumbur në botën e lodrave të tij
dhe po si ai kam qenë i lumtur
kur kam besuar se ia kam arritur qëllimit
e po si ai prapë ia kam nisur lojën nga e para
duke menduar pastaj
se kam mundur të bëj një punë tjetër
më të lehtë ndoshta
kohën e lirë kot ta bjerr
dhe thjesht e ke kuptuar
që nuk je dhe aq i aftë për gjëra të tjera
There May Come a Day
there may come a day when I cry out
kind of annoyed
to hell with all my poetries
written and unwritten
I’m so tired of them
putting each word on its proper place
in each sentence
much like a kid lost in his gaming world
and I sure was happy just as one
each time I believed that I had made it
and then just like a kid respawned
thinking sure
I could be doing something else
easier perhaps or more useful
than wasting my time like this
but simply realizing
I am not really skilled to do anything else
NËSE NUK DO TË ISHA UNË
nëse nuk do të isha unë
tjetër kush do të banonte
në apartamentin ku sot banoj unë
në të njëjtin qytet
në të njëjtën rrugë
në të njëjtën adresë
dhe ditët po këto do të ishin
me të gjitha stinët brenda
të gjitha ngjarjet
gëzimet mërzitë
fatet fatkeqësitë marrëzitë
si furgonë të stërmbushur mallrash
nëse nuk do të isha unë
tjetër kush do të qëndronte
në të njëjtin ballkon ku sot qëndroj unë
dhe netëve të vona nganjëherë
duke sodisur rrugën që fle
si udhëtarin e lodhur
nën dritat e neonta
dhe hijen e drurëve
befas mendja mund t’i shkonte
atje prapa maleve
në shtëpinë e fëmijërisë së tij
të cilën mund ta kishte braktisur
dhe tek ca ëndrra
si rroba të grisura
nga një degë kryeneçe në rrugë
dhe tek fjala
fjala e dhënë
se në gjirin e vet do ta mbajë
fortë do ta shtrëngojë
dhe më kot veten do ta pyeste
ku humbi vallë
ai vështrim i hareshëm
ai gaz mënjolle
dhe si një zog nganjëherë
në një degë të bleruar prilli
në fytyrë mund t’i varej trishtimi
nëse nuk do të isha unë
tjetër kush njëjtë si unë
deri në asht mund t’i vuante
shtirjet padrejtësitë
hakmarrjet babëzitë
humbjet tradhëtitë
pastaj të lodhur veten kur ta ndjente
nga zhurma urbane
për të qetësuar kokën nganjëherë
të ikte diku
larg shumë larg
nëse nuk do të isha unë
tjetër kush njëjtë si unë
mund të kishte miq
të dilte me ta
dhe bota t’i dukej e bukur
herë herë ta pështinte botën si unë
ta përbuzte fatin
që s’qëlloi në një vend tjetër
ku mund të jetonte më mirë
me familjen e tij
sepse mund të kishte grua dhe fëmijë
dhe të dilte fundjavave me to
të kujdesej për to
të brengosej për to
dhe të ardhmen e tyre
të lozte me to
në mbrëmje t’u lexonte përralla
dhe shpesh i zënë ngushtë
nga një pyetje kurioze
përgjigje të përpiqej të gjente
kur të rriteshin t’u rrëfente për jetën
dhe të shkuarën e tij
dashuritë e tij
ëndrrat e tij
pengjet e tij
dhe padashur një lot mund t’i pikonte
si era ujin e mbledhur në gjethe të drurëve
pas një rrebeshi të çmendur shiu
dhe të thoshte megjithatë
se është i kënaqur
me gjithë ç’ka arritur në jetë
mund të kishte një bibliotekë me libra
të lexonte
çdoherë që t’i jepej mundësia
ta donte vetminë
ose mund të kishte një zanat krejt tjetër
s’është e thënë të shkruante poezi
If It Wasn’t Me
if it wasn’t me
someone else would be living
in the apartment where I live today
in the same city
on the same street
at the same address
and those days would be quite the same
with all the seasons inside
all the happenings
joys and sadnesses
happinesses accidents foolishnesses
like loaded trucks
if it wasn’t me
someone else would be standing
at the same balcony where I stand
late at nights at times
watching the street fall asleep
like a tired traveler
under neon lights
and shadows of trees
suddenly his thoughts would fly
across the mountains
to a childhood home
that he too might have abandoned
and to some dreams
teared apart like old clothes
by some stubborn tree branch by the street
and to his word
his given word
that he would love her and cherish her
forever
and later on he’d ask
where did she disappear
her joyous stare
her thin laughter
and sometimes like a bird
on an April-green branch
sadness would rest upon her face
if it wasn’t me
someone else similar to me
would suffer to the bone
frauds unjustices
revenges greeds
losses unfaithfulnesses
and upon feeling tired
from the urban noise
to put his head to rest sometimes
he would also hide
far far away
if it wasn’t me
someone else like me
would have friends
to go out with
and the world would seem nice at times
and sometimes he’d spit on it
and he’d hate his bad fortunes
for not being living somewhere else
where he’d be better off
with his family
because he would also be married with kids
and would go out with them at the weekends
and carry about them
and worry about them
and their future
and play with them
at the evenings and read them tales
and often trapped
by some curious question
try to find answers
when his kids would grow up he’d tell them about life
and his past
his loves
his dreams
his regrets
and against his will a tear would drop
like water gathered from tree leafs by the wind
after a crazy rainstorm
and still he’d say
he’s happy anyways
with everything he’s accomplished in life
he’d have a library full of books
to read
any time he’d get a chance
or perhaps he’d have another trade
it’s mustn’t be poetry
NGANJËHERË JETA IME
nganjëhëherë jeta ime
më kot e vret mendjen
për shumë gjëra
të cilat kanë mundur ndryshe të jenë
dhe ta bëjnë atë ndryshe nga ç’është
e pasigurtë deri në fund
se si mund të ishte
sikur të mos kishin ndodhur
ato që ndodhën
dhe e bënë atë të jetë kjo që është
më kot më zemërohet
jeta ime nganjëherë
kur i them se megjithatë
e kënaqur duhet të jetë
për gjithçka që sot është
dhe unë vetë ia kam zili
Sometimes My Life
sometimes my life
thinks in vain
on many things
that might have been different
and turn it into something else
unsure until the end
how everything would have turned out
if things didn’t happen
the way they happened
and made everything as it was
my life goes nuts
sometimes
when I say you still
should be happy
with how everything turned out
and that I envy myself
